ایزو و تنظیمات حساسیت دوربین

در مقاله « ایزو و تنظیمات حساسیت دوربین » به شما نشان می‌دهیم که میزان حساسیت دوربین شما نسبت به نور، چطور اندازه گیری می‌شود و چه زمانی باید تنظیمات ISO دوربین‌تان را افزایش دهید.

ایزو (ISO) به چه معنا است؟ 

تنظیمات ایزو دوربین، همان تنظیمات حساسیت به نور آن است. هر چقدر ایزو بالا‌تر باشد، حساسیت دوربین به نور هم بیشتر است. این ویژگی توسط استاندارد‌های جهانی اندازه گیری می‌شود، پس ایزو ۱۰۰ در یک دوربین دقیقاً برابر ایزو ۱۰۰ در هر دوربین دیگری است.

وقتی عدد ایزو ۲ برابر می‌شود، این به معنای ۲ برابر شدن حساسیت دوربین به نور است. اگر ایزو را از ۱۰۰ به ۲۰۰ تغییر دهید، حساسیت دوربین را ۲ برابر کرده‌اید؛ و اگر ایزو را از ۲۰۰ به ۴۰۰ افزایش دهید، آن را باز هم ۲ برابر می‌کنید. این روند در طول دامنه ایزو ادامه پیدا می‌کند.

این اتفاق کاملاً حساب‌ شده است. تنظیمات ایزو (ISO) برای این هستند که نوردهی را دو برابر (یا نصف کنند)، دقیقاً مثل تنظیمات دیافراگم و سرعت شاتر. به همین علت است که به دیافراگم ، سرعت شاتر و ایزو، مثلث نوردهی گفته می‌شود.

برای مثال اگر بخواهید که بدون تغییر دیافراگم، سرعت شاتر را افزایش دهید، می‌توانید از ایزوی بالاتری استفاده کنید.

مطالعه بیشتر:           [irp posts=”4529″ name=”ترفندهای نوردهی در عکاسی”]

تغییرات همزمان دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو می‌تواند کمی پیچیده شود، از طرفی تغییر دادن ایزو مشکلاتی هم دارد؛ توصیه می شود در عمل فقط وقتی که مجبور هستید ایزو را تغییر دهید.

مشکلات ایزو

وقتی که تنظیمات ایزو را دو برابر کنید، در واقع حساسیت دوربین نسبت به نور را دو برابر نمی‌کنید، بلکه فقط میزان نوری که دوربین موفق به دریافت آن شده را تقویت می‌کنید.

مشکل این جا است که اکثر دوربین‌های دیجیتال موقع ثبت تصویر، مقداری نویز هم ایجاد می‌کنند. اما از آن جایی که در مقابل نوری که روی سنسور تاثیر می گذارد ضعیف‌تر هستند، آن‌ها را نمی‌بینیم. ولی اگر ایزو را افزایش دهید، این نویزها را تقویت می کنید و به این ترتیب مثل نقطه‌های روشن و پراکنده‌ای روی تصویر ظاهر خواهند شد. هرچه ایزو بیشتر شود، نویز‌ها  بیشتر شده و قابل مشاهده تر می شوند.

نسبت سیگنال به نویز یکی از چیز‌هایی است که در بررسی دوربین‌ها اندازه گیری می‌شود. در ایزو‌های پائین‌تر، نسبت سیگنال به نویز بیشتر است (مقدار زیاد سیگنال، نویز اندک)، اما در ایزو‌های بالاتر، نسبت سیگنال به نویز کمتر است. این یعنی نویز‌ها حجم بیشتری از عکس را اشغال می‌کند.

تفاوت تنظیمات ایزو کم و زیاد

 افزایش ایزو به شما این امکان را می‌دهد که از سرعت شاتر بالاتری استفاده کنید، اما این کار تبعاتی نیز دارد.

ایزو ۲۰۰، ۱/۴ ثانیه

این حالت بالاترین کیفیت تصویر را به دست می‌دهد، چرا که دوربین در حال استفاده از پایین‌ترین ایزو است. ولی سرعت شاتر به قدری پایین است که اگر با دست عکس بگیرید حتماً باعث تار شدن عکس می‌شود.

ایزو ۸۰۰، ۱/۱۵ ثانیه

در دوربین های قدیمی ایزوی ۸۰۰ خیلی زیاد محسوب می‌شد، اما دوربین‌های DSLR جدید امروزی حتی با این ایزو هم کیفیت تصویر مطلوبی را ارائه می دهند. در این حالت، نویز بیشتری خواهید دید. اما سرعت شاتر ۱/۱۵ ثانیه است، که هنوز هم امکان دارد تصویر کمی تار و محو ثبت شود. اما احتمال واضح ثبت شدن تصویر بالاتر می‌رود.

ایزو ۳۲۰۰، ۱/۱۶۰ ثانیه

افزایش ایزو به ۳۲۰۰، نویز بسیار بیشتری ایجاد می‌کند، اما هنوز از فاصله دید معمول خیلی آزاردهنده نیست و امکان استفاده از شاتر سریع‌تری را هم فراهم می‌کند که می‌تواند خیال شما از بابت تار شدن تصویر در اثر لرزش دست را راحت کند، مخصوصاً اگر از لنز دارای لرزه‌گیر VR استفاده کنید.

ایزو ۱۲۸۰۰، ۱/۲۵۰ ثانیه

با این تنظیمات ایزو، کیفیت تصویر افتضاح خواهد بود، پس بهتر است تا حد امکان از همچین ایزوی بالایی استفاده نکنید. ولی با سرعت شاتر ۱/۲۵۰ ثانیه می‌توانید تقریباً هر سوژه متحرکی را منجمد کنید.

انواع نویز (noise):

در تصاویر دیجیتال دو نوع نویز تولید می شود. نویز‌های نوری یا برفکی (Luminance noise) که به صورت نقطه نقطه نمایان می‌شوند، مثل لکه‌های شن تیره، و شبیه گرینی یا دانه‌هایی هستند که قبلاً هنگام عکاسی با فیلم‌های سیاه و سفید در ایزو‌های بالا ایجاد می‌شد.

نویز رنگی یا کروماتیک (Chromatic noise) رنگی بوده و شبیه درخش رنگین کمانی لکه‌های روغن است (و ظاهری شبیه به همان الگو‌های رنگی را دارد که در بزرگنمایی تصویر با ایزوی بالا دیده بودیم).

۱- نویز رنگی یا نویز کروماتیک (Chromatic noise)

نویز رنگی یا نویز کروماتیک شامل لکه لکه‌های رنگی است که در آن، پیکسل‌های مجاور هم، به‌صورت تصادفی پرده‌های مختلفی از یک رنگ را نشان می‌دهند. برداشتن این نویز به سادگی و بدون آسیب زدن به جزییات تصویر توسط سیستم‌های کاهش نویز امکان پذیر است. این مدل نویز را در دوربین‌های قدیمی به وفور می‌توان دید.

۲- نویز نوری (برفکی) (Luminance noise)

نویز نوری حاصل تفاوت روشنایی بین پیکسل‌ها است، و سخت‌تر می‌شود آن را برطرف کرد. چرا که سیستم‌های کاهش نویز نمی‌توانند به راحتی این نویز را از جزئیات واقعی تصویر تمایز دهند. حذف این نویز معمولاً روی جزئیات نهایی تصویر اثر گذار خواهد بود.

می‌توانید نمونه‌هایی از هر دو این نویز‌ها را در تصویر زیر ببینید.

مهم است که این دو نویز را جداگانه در نظر بگیریم. چون که در مرحله ویرایش هر کدام با ابزار‌هایی متفاوتی حذف خواهند شد. معمولاً در نرم افزار‌های پردازش‌ فایل خام (مثل Adobe Photoshop’s Camera Raw utility) این ابزار‌ها در اسلایدر‌های کاهش نویز جداگانه‌ای وجود دارند.

با استفاده از نرم افزار‌های اختصاصی (مثل Noise Ninja و Dfine2) نیز می‌توان بدون آسیب زدن به جزئیات تصویر، این نویزها را کاهش داد.

ایزو  و تنظیمات حساسیت دوربین را چه زمانی تغییر دهیم؟

 گزینه‌های متعددی برای تنظیم نوردهی در دوربین‌های دیجیتال وجود دارد. اگر به ایزو به عنوان وسیله‌ای برای دستیابی به سرعت شاتر مورد نظر نگاه کنید، این مفهوم خیلی ساده‌تر خواهد شد. این چند مثال را ببینید تا متوجه منظور ما شوید:

هنگام شب روی یک سه پایه: ایزو ۱۰۰

برای عکاسی در شب تا حد امکان از سه پایه استفاده کنید، چون وقتی دوربین در یک موقعیت ثابت شود، می‌توانید از هر سرعت شاتری استفاده کنید. و این به این معنا است که مجبور نیستید ایزو را افزایش دهید تا در نتیجه احتمال ایجاد نویز را بیشتر کنید، حتی اگر نوردهی‌ شما چندین ثانیه طول بکشد.

عکس یادگاری بعد از تاریک شدن هوا: ایزو ۱۶۰۰

دوربین‌های DSLR جدید می‌توانند حتی با ایزو‌های بالا هم عکس‌های خوبی بگیرند، پس کاملاً ممکن است که بتوانید با استفاده از آن‌ها بعد از تاریک شدن هوا یا در فضای بسته حتی بدون سه پایه هم عکاسی کنید. اما به سرعت شاتر بالایی احتیاج خواهید داشت تا از لرزش دوربین جلوگیری شود، پس برای شروع از ایزو ۱۶۰۰ یا ایزوی اتوماتیک استفاده کنید.

عکاسی ورزشی با نور کم: ایزو ۶۴۰۰

مشکل اصلی در این جا حرکت سوژه‌ها است. در ورزش حرکت‌ها بسیار سریع هستند و بنابراین باید از شاتری با سرعت ۱/۲۵۰ ثانیه یا ۱/۵۰۰ ثانیه استفاده کنید تا شانس شما برای منجمد کردن سوژه‌ها بیشتر شود. این قطعاً به این معنا است که باید ایزو را افزایش دهید که بهتر از تار و محو شدن عکس‌ها است.

استفاده از ایزوی اتوماتیک

برای این که بتوانید در شرایط تاریک با سرعت شاتر مناسب عکس بگیرید باید ایزو را افزایش دهید. در عین حال، بهتر است که با کم‌ترین ایزوی ممکن عکاسی کنید تا بالاترین شانس را برای گرفتن عکسی با کیفیت داشته باشید.

بیشتر بدانید:           [irp posts=”405″ name=”شش نکته درباره ایزو (ISO)”]

این یعنی درست در زمانی که باید بر روی عکس‌تان تمرکز کنید، درگیر محاسبات ذهنی پیچیده خواهید شد. اما نیازی به این کار نیست، چون دوربین دیجیتال شما این کار را برای‌تان انجام خواهد داد.

گزینه تنظیم حساسیت ایزوی اتوماتیک (Auto ISO sensitivity option) به شما این امکان را می‌دهد که حداقل سرعت شاتر و حداکثر ایزویی که می‌خواهید دوربین‌تان از آن استفاده کند را انتخاب کنید، و بعد هنگامی که عکس می‌گیرید بهترین ترکیب تنظیم می شود. امیدواریم از مطالعه نوشته « ایزو و تنظیمات حساسیت دوربین » لذت برده باشید.

بیشتر بخوانید:        [irp posts=”392″ name=”چگونگی عملکرد سنسورهای دوربین دیجیتال”]