رها شده: آخرین پا نیلوفری های چین، عنوان مجموعه عکسی است که یک سنت قدیمی در کشور چین را به تصویر می‌کشد که هنوز در برخی نقاط این کشور رعایت می‌شود. ۱۰۳ سال پس از قانون منع بستن پاهای دختران چینی، هنوز افرادی هستند که با درد تغییر شکل دادن پاهای‌شان زندگی می‌کنند. جو فارل ۵۰ نفر را یافته است و از این افراد کهن‌سال عکس گرفته است و عکس‌ها را در کتابش: “تاریخ زندگی: زنان پا بسته‌ی چینی”، چاپ کرده است.
آخرین زنان پا بسته: ایشان فکر می‌کردند چنین کاری زندگی بهتری را برای‌شان فراهم می‌کند.
“بستن پاهای” زنان یکی از رسومی بود که در چین باستان اجرا می شد. این عمل باعث تغییر شکل و کوچک شدن پاها، تقریباً به اندازه پاهای یک عروسک می‌شد. عوارض این رسم، دشواری و دردناک شدن راه رفتن و بیماری به نام اوستئوپروسیس (شکنندگی استخوان ها) بود.
یک سنت کهن
رسم بستن پاها از دورۀ سلسلۀ سانگ، بین سال‌های ۹۷۶-۹۶۰ قبل از میلاد آغاز شد. گفته می‌شد یکی از شاهزاده ها، محبوبه‌ای داشت که با پاهای بسته می‌رقصید. درحقیقت شاهزاده به‌دلیل علاقه‌ای که نسبت به پاهای کوچک داشت محبوبه‌اش را وادار می‌کرد که با پاهای بسته حرکت کند.
این موضوع باعث شد که داشتن پاهای کوچک به عنوان یک «ارزش» در خانواده‌های سنتی به شمار آید؛ به‌این‌ترتیب، مرسوم شد که پاهای دختران جوان بسته شود تا کوچک بمانَد. اصطلاح «پاهای نیلوفری» برای توصیف پاهای کوچک به کار می‌رفت و در جامعۀ چین باستان نشانگر زیبایی و سمبل اصالت و طبقۀ اجتماعی بالا به شمار می‌آمد.
فرآیند بستن پاهای دختران بین سنین سه تا یازده سالگی آغاز می‌شد. ابتدا پای کودک را با آب داغ شسته و ماساژ می دادند، بعد تمامی انگشت‌ها به جز انگشت شست شکسته شده و به سمت داخل پا برگردانده و فشرده می کردند؛ سپس پا را در همین حالت با نوارهای پارچه یی محکم می بستند. این عمل موجب جلوگیری از رشد پا بیش از ۱۰ سانتیمتر می شد.
بعد از گذشت دو یا سه سال پاهای کودک آنقدر کوچک می‌شدند که در کفش‌هایی که تقریباً ۵\۷ سانتیمتر طول داشتند جای می‌گرفتند. این کفش‌های کوچک که «کفش‌های نیلوفری» نامیده می‌شدند از جنس ابریشم بودند و با قلابدوزی‌های زیبا تزیین می‌شدند. در نتیجه پاها بشدت از فرم افتاده و راه رفتن با آنها بسیار دردناک می‌شد. در بسیاری از مواقع نیز انگشتان پا قطع می‌شدند. زیرا بانداژ، آنچنان محکم بسته شده بود که مانع از رسیدن خون به انگشتان می‌شد.
[irp posts=”276″ name=”زندگی در مسیر بزرگراه افغانستان”]
روشی برای کنترل زنان
هدف از بستن پاها، متمایز کردن زنان طبقه بالای جامعه از زنان عادی و همینطور جلوگیری از «انحراف» زنان بود. بستن پاها، کنترل زنان را آسان‌تر می‌کرد. زیرا درد ناشی از آن، چنان شدید بود که حتی طی کردن مسافت‌های کوتاه را بدون یاری دیگران ناممکن می ساخت.
دربین طبقات بالای جامعه چین، اگر دختری فاقد پاهای کوچک بود، احتمال یافتن همسری مناسب برای او بسیار ضعیف بود. رسم بستن پاها تا زمانی که سلسله مانچو در سال ۱۹۱۱ سرنگون شد ادامه پیدا کرد. با شکل گیری جمهوری جدید، پس از گذشت یک هزار سال این رسم غیر قانونی اعلام شد.
در ادامه نگاهی خواهیم داشت به تعدادی از عکس‌های مجموعه رها شده: آخرین پا نیلوفری های چین
همه عکس‌ها و توضیحاتشان از جو فارل است :
۱٫ سوژی رانگ ۷۵ ساله/ استان شاندونگ/ ۲۰۰۸٫ به خاطر پاهای کوچک و خوش فرم نیلوفری‌اش زیباترین زن روستای‌شان شناخته می‌شد. در سال ۲۰۱۴ بار دیگر دیدمش، دیگر نمی‌توانست زیاد راه برود، چون پاهای کوچکش توانایی تحمل وزنش را نداشتند. سوژی رانگ می‌گوید در زمان فئودالیسم اگر پاهای کوچکی نداشت نمی‌توانست همسری داشته باشد. اگر در کودکی سعی می‌کرده پاهایش را باز کند، مادر بزرگش برای تنبیه کردنش تکه‌ای از پوست انگشتانش را می‌بریده تا درد بکشد.
۲٫ پوئه هویی یینگ ۷۶ ساله/ استان یونان/ ۲۰۱۱٫ پاهای پوئه را در هفت سالگی بسته بودند و بعد برای مدت کوتاهی در دوازده سالگی باز کردند. اما درد بازکردن پاهایش و راه رفتن روی انگشتان شکسته آنقدر زیاد بوده که تا به امروز پوئه هنوز پاهایش را می‌بندد. او از مشتاقان ورزش بولینگ است و ماهی یکبار برای شرکت در مسابقات به کونمینگ میرود.
۳٫ ژائو هوا هونگ ۸۳ ساله/ استان شاندونگ/ ۲۰۱۰٫ ژائو خانم بسیار برازنده‌ای بود و سه سال قبل از ملاقات‌مان سکته کرده بود و اکنون قادر به صحبت کردن نبود. همسرش به جای او توضیحات را داد. هر دو بی سواد بودند و برای صحبت کردن هم باید داد می‌زدیم، چون ژائو تقریباً کر بود و در ۱۵ سالگی پاهای او را بسته بوند.
۴٫ سی یین ژین ۹۰ ساله/۲۰۱۱٫ پاهای سی یین از آن پاهایی بود که به شدت شکلش عوض شده بود و من هرگز پاهایی مثل وی را ندیده بودم. برای من اصلاً آنها شبیه پا نبودند، بلکه کاملاً شبیه کفش بودند. هر گز کسی پاهایش را باز نکرده بوده و همیشه آنها را بسته بوده است.
۵٫ هو گوان یو ۸۹ ساله/ استان شاندونگ/ ۲۰۱۰٫ وقتی شش سالش بوده خواهرش یادش داده که چطور پاهایش را ببندد و از آن موقع تا سال ۲۰۱۰ مرتب آنها را بسته نگه داشته است. ازش پرسیدم که چطور حالا تصمیم گرفته پاهایش را باز بگذارد و او گفت چون در این سن برای بستن پاهایش به کمک نیاز دارد و کسی نیست که درست و حسابی این کار را انجام دهد.
۶٫ ینگ جینگ عِه ۸۷ ساله/ استان شاندونگ/ ۲۰۱۰٫ وقتی ۵ سالش بوده، مادربزرگش پاهایش را بسته است.
۷٫ ژنگ یون یینگ ۱۰۳ ساله/ استان شاندونگ/ ۲۰۱۰٫ ژنگ را در ۲۰۱۴ دیدم، خودش می‌گفت که ۹۹ سال دارد، دخترش گفت که تصور می‌کند اگر سن بالاتر او را به مرگ نزدیکتر می‌کند.
۸٫ ما ژن عِه ۹۶ ساله/ استان شاندونگ/ ۲۰۱۴٫ در هفت سالگی پاهایش را بسته اند و گریه و زاری زیادی کرده است، اما این باعث نشده که دست از این کار بکشند. وی در ۳۰ سالگی پاهایش را باز کرده است، چون آن موقع طبق قانون اگر این کار را نمی‌کرد جریمه می‌شد.
۹٫ گوئو تینگ یو ۸۳ ساله/ استان شاندونگ/ ۲۰۱۴٫ مادر گوئو تمایلی نداشته که پاهای دخترش را ببندد، اما گوئو خودش در ۱۵ سالگی با نگاه کردن به مادرش و تقلید کردن این کار را کرده است. همه‌ی انگشتان پایش شکسته اما اندازه پاهایش کوچک نشده است.
مترجم: حسام الدین رضائی
منبع: www.theguardian.com
قوانین ارسال دیدگاه