شش نکته درباره ایزو (ISO)

شاید برای‌تان پیش آمده باشد که بعد از عکاسی در شب یا نور کم، در عکس‌های‌تان ذرات نورانی یا رنگی (نویز) ایجاد شده باشد. در اکثر مواقع علت این مساله، بالا بودن ایزو یا همان حساسیت است.  تنظیمات حساسیت یا مقدار ایزوی (ISO) دوربین عکاسی یک بخش ضروری از تنظیم نوردهی است. اما ایزو (ISO) چیست؟ در این مبحث ما شش نکته درباره ایزو (ISO) در عکاسی دیجیتال را با شما در میان خواهیم گذاشت.

۱- چرا حساسیت را در دوربین، ایزو (ISO) می نامند؟

واژه  ایزو (ISO) غالباً برای نشان دادن میزان حساسیت است که از نامش از سازمانی به نام : International Standards Organization  (سازمان جهانی اساندارد) اقتباس شده است و وظیفه اش وضع کردن مجموعه ای از استاندارها در دنیا می باشد. این مجموع از استانداردها می تواند شامل تمام چیزها، مثل چگونگی نظارت بر کیفیت هوا تا مقدار و نوع چربی های بکار رفته در بستنی باشد.

در فیلم و نگاتیو عکاسی، ایزو  ISO  به این معنی است که فیلم چه میزان به نور حساس باشد تا با ویژگی ها و خصیصه هایی که سازمان استاندار جهانی برای آن وضع کرده، منطبق باشد.

برای مثال، فیلم های خیلی حساس به نور ، ایزوی بین ۱۶۰۰ تا ۳۲۰۰ دارند. از طرفی برای پایین آوردن حساسیت فیلم به نور و تولید فیلمی با حساسیت کم، می بایست امولسیون آن ایزوی بین ۵۰ یا ۱۰۰ داشته باشد. این مقادیر در حال حاضر برای نشان دادن و تنظیم حساسیت در دوربین های دیجیتال بکار می رود.

درست مانند تنظیم سرعت شاتر و یا دیافراگم که هر دو برای تنظیم مقدار نوردهی (EVs) بکار می روند  و هر استاپ از آنها نور را در دوربین دو برابر و یا نصف می کنند، با تنظیم کردن ایزو نیز می توان مدت زمان نوردهی برای گرفتن یک عکس را به دو برابر افزایش یا به نصف کاهش داد.

این مسئله باعث می شود تا شما درک بهتری از رابطه بین سرعت شاتر، دیافراگم و حساسیت (ISO) داشته باشید. اگر سرعت شاتر یا دیافراگم یک استاپ تغییر کند، حساسیت را باید یک استاپ در جهت مخالف تغییر بدهید تا میزان نوردهی جبران شود.

۲- تنظیمات اولیه:

یکی از مزایای بزرگ عکاسی با دوربین های دیجیتال این است که برای گرفتن هر عکس می توان حساسیت را تغییر داد. عکاسان قبلاً و در زمان عکاسی آنولوگ، مقید به این بودند که در ابتدا تصمیم بگیرند که تمام ۲۴ یا ۳۶ عکس از یک حلقه فیلم را با چه حساسیتی عکاسی کنند.

اگرچه دوربین های مدرن دیجیتال قابلیت تنظیم حساسیت های مختلف را برای عکاسان فراهم کرده اند، ولی در اصل حساسیت سنسور در دوربین یک مقدار ثابت است. که اغلب بین ۱۰۰ یا ۲۰۰ می باشد. مابقی مقادیر حساسیت از افزایش گین (amplification) و یا تضعیف کردن سیگنال ها ایجاد می شود.

مشکلی که افزایش گین و تقویت کردن سیگنال ها بوجود می آورد، تولید نویز در تصویر است. این نویزها براحتی در تصاویری که با حساسیت بالا گرفته شده قابل مشاهده است.

۳- تنظیمات استاندارد کارخانه:

سازنده‌های دوربین های دیجیتال اغلب یک دامنه استاندارد و اصطلاحاً  تنظیم کارخانه‌ای برای حساسیت دوربین تولیدی خود که بین ۱۰۰ یا ۲۰۰  تا ۶۴۰۰ و یا گاهی اوقات بالاتر هم می باشد در نظر می‌گیرند.

در رنج مقادیری که کارخانه سازنده دوربین برای تنظیم حساسیت در نظر گرفته است می توان تصاویری با کیفیت مطلوب گرفت . تصاویری که با حساسیت بالاتر گرفته شود، طبیعاً دارای نویز بیشتری نسبت به تصاویری است که با حساسیت پایین تر گرفته می‌شود . اما شرکت های سازنده دوربین یک حد قابل‌قبولی را برای نویز تصویر در نظر می‌گیرند و برای داشتن تنظیماتی مطلوب می‌بایست از تنظیمات اصلی استفاده کرد .

بیشتر سازنده‌های دوربینی که قابلیت تعویض لنز را بر روی دوربین‌های خود فراهم می‌کنند ، امکان افزایش رنج مقادیر ایزوی استاندار خود را  نیز ارتقاء می‌دهند.

هنگامی که مقادیر ایزو مورد نیاز برای گرفتن تصاویر خارج از رنج تنظیمات استاندارد دوربین باشد، سازنده‌های دوربین برای کمک به توانایی ثبت تصاویر در شرایط غیر معمول ، تنظیمات خاصی را برای ایزو دوربین در نظر گرفته‌اند.

۴- تنظیم کاهش ایزو:

یکی از شش نکته درباره ایزو (iso) کاهش نویز است. تصاویر گرفته شده با ایزوهای پایین‌تر از استاندار دوربین مانند ایزو ۶۴ یا ۵۰ بدون نویز بوده و افزایش نویز مختص تصاویری است که با حساسیت خیلی بالا  مانند ۵۱۲۰۰ و بالاتر گرفته شده است. بنابراین کیفیت تصاویری که با  حساسیت خیلی بالا گرفته می‌شود هیچگاه همانند تصاویری که با حساسیت ۱۰۰ یا ۲۰۰ گرفته شده است، نخواهد بود.

معمولاً میزان جزئیات در تصاویری که با ایزوی پایین‌تر از حد استاندارد گرفته می‌شود، کمتر از جزئیات تصاویری است که با کمترین ایزوی استاندارد گرفته شده و همچنین داینامیک رنج  این نوع  عکس ها کمی  محدود تر است، بطوری که  نقاط خیلی روشن و های لایت ها ، روشن تر شده و بخش های تیره ،  بیشتر از در حد انتظار شما، تیره  ثبت می شود.

جز در مواردی خاص مثل:  عکاسی با سرعت های پایین یا عکاسی با  بیشترین گشودگی دیافراگم،که شما نیاز به تنظیماتی خارج از تنظیمات استاندارد و پیشنهادی کارخانه سازنده دوربین برای ایزو دارید ، بهتر است برای دستیابی به بهترین کیفیت تصویر، از محدوده ایزوی استاندارد و اصلی دوربین استفاده کنید.

۵- نویز رنگی (Chroma) و نویز نورانی (Luminance):

با افزایش حساسیت، نویز تصویر بیشتر شده و بیشتر نمایان می شود. مخصوصاً در بخش های تیره تصویر. این نویزها به دو صورت قابل مشاهده هستند: نویز رنگی یا نویز نورانی، که هر کدام به ترتیب از تغییر رنگ و افزایش درخشندگی پیکسل های تصویر ایجاد می شوند.

نویز رنگی، بطور مشخص نقاطی رنگی است که معمولاً در تصویر خیلی نامطلوب و مشکل ساز می باشد. زیرا خیلی غیر طبیعی به نظر می رسد. اما نویز نورانی کمتر به چشم می آید.

فرکانس مکانی نویز در تصویر اهمیت بالای دارد و کیفیت تصویر وابسته به مقدار و اندازه آن می باشد. پایین بودن فرکانس نویز باعث ایجاد بافتی درشت تر نسبت فرکانس های بالای نویز در تصویر می شود و در برخی از موارد ، تصاویری که دارای فرکانس و اندازه نویز پایین هستند، جلوه بدتری نسبت به تصاویری دارند که از فرکانس نویز بالا برخورداند.

اگر بخواهیم یک مثال اغراق شده بزنیم، نویزهای با فرکانس پایین می توانند منجرب به تولید لکه های نسبتاً بزرگ رنگ های غیر واقعی و غیر طبیعی در تصویر شوند.

۶- کاهش نویز:

در دوربین های دیجیتال، سیستم کاهش نویز بسیار پیشرفته است و  از الگوریتم پیچیده‌ای برای آنالیز تصاویر، تشخیص نویز و کاهش اثر آن استفاده می‌شود. با این حال در هنگام مواجهه با نویز رنگی ممکن است باعث کاهش کلی اشباح رنگ و در حین رفع مشکل نویز نورانی نیز منجر به  نرمی و محو شدگی جزئیات تصویر شوند .

از طرفی برخی از دوربین ها همین که می خواهند مشکل محو شدگی تصویر را اصلاح کنند، وضوح تصویر را در لبه های سوژه ها بسیار بالا می برند و در نتیجه باعث برجسته شدن لبه ها در تصویر می‌شوند. گاهی وقت ها اگر تصویر را تا ۱۰۰ درصد زوم کنیم می بینیم که نتیجه شبیه نقاشی آب رنگ شده است.  یعنی خطوطی پرنگ و برجسته در اطراف عناصر داخل تصویر تن های رنگی یکنواخت.

در صورت امکان در مواقعی که با حساسیت و ایزوی بالا کار می کنید معمولاً بهتر است عکس های خود را با هم با فرمت  RAW و هم با فرمت JPEG  بگیرید. فرمت JPEG یک تصویر پردازش شده در داخل دوربین است ، در حالیکه بوسیله فایل RAW می توانید در نرم افزارهای ویرایش و پردازش مخصوص فایل های RAW ، یک تعادل مناسب و مطلوب بین جزئیات نهایی تصویر و میزان نویز آن ایجاد کنید. امیدواریم از مطالعه مقاله شش نکته درباره ایزو (ISO) لذت برده باشید.

[irp posts=”3925″ name=”ویرایش فایل‌ های خام”]

مترجم: حجت الله کاتوزی

منبع: www.digitalcameraworld.com