دستاوردهای برنیس ابوت (Berenice Abbott) در دنیای عکاسی فراوان و منحصر به فرد هستند. ابوت سهم بسزایی در پیشرفت عکاسی پرتره، عکاسی مستند و علم عکاسی دارد و همچنین قریب به چهل سال از عمر خود را صرف جمع‌آوری، حفظ و نگه‌داری آثار اوژِن آتژه به‌عنوان آثاری مهم از تاریخ عکاسی نمود. ابوت نه تنها یک عکاس بلکه مدرس، مخترع و نظریه پرداز مهمی در عکاسی به شمار می رفت. همه این اقدامات باعث می‍شود که ابوت به یکی از عکاسان مهم تاریخ عکاسی جهان بدل شود.
برنیس ابوت اصرار داشت که عکاسی چشم انداز قرن بیستم را شکل داده و تصویر تا حد زیادی جای کلام را به عنوان یک وسیله‌ی ارتباطی گرفته است. او به قدرت عکاسی در ثبت جهان مدرن ایمان داشت و باور داشت که عکاسی نوع جدیدی از نگریستن به حقایق نو را میسر می‌کند.
تحصیلات
برنیس ابوت پیش از ثبت نام در دانشگاه ایالت اوهایو در سال ۱۹۱۷ دوران جوانی‌اش را در کلمبوس و کلیولند گذراند. او که نتواسنت بیش از یک سال حضور در کالج را تحمل کند، به نیویورک نقل مکان کرد. زمانی که آنجا بود با جونا بارنس (شاعر)، مالکولم کولی (نویسنده) و کنت برک (نویسنده) همخانه بود. گرچه زندگی در کنار این فرهیختگان برایش خوشایند بود. اما زود نسبت به آمریکا بی‌علاقه شد و در سال ۱۹۲۱ راهی پاریس شد.
ایستگاه سانوکو، نیوجرسی، ۱۹۵۴
برنیس ابوت در طول دو سال اقامتش در پاریس با وجود اینکه کسب و کار ثابتی نداشت به مطالعه‌ی مجسمه‌سازی و نقاشی پرداخت. در ۱۹۲۳ با مَن رِی هنرمند آمریکایی تبار دادایست که دنبال دستیار عکاسی می گشت آشنا شد. تحت راهنمایی من ری، ابوت با اتاق تاریک آشنا شد اما به اصرار خودش چیزی از فنون عکاسی را نیاموخت. در سال ۱۹۲۴ که تعطیلات خود را در آمستردام می گذراند.
نخستین عکس‌های خود را ثبت کرد و تعلق خاطر او به این رسانه بلافاصله عیان گردید. ابوت به خاطر عکس هایش از پاریس شهرت بسزایی به دست آورد. چیزی نگذشت که بین دو عکاس جدایی تلخی به وقوع پیوست.
پگی گوگنهایم که دوست‌دار هنر بود با نادیده گرفتن من ری از ابوت درخواست گرفتن عکس پرتره کرد و این مسئله باعث ناراحتی من ری شد. هرچند که این رابطه پایان بدی داشت ابوت بعدها اظهار کرد که من ری «کل زندگی من را تغییر داد، او تنها کسی بود که من در تمام عمرم برایش کار کردم {….} او دوست خوب و عکاس برجسته ای بود».
همکاری با وُگ
پیشرفت برنیس ابوت در ۱۹۲۶ شروع شد یعنی زمانی که او اولین نمایشگاه انفرادی خود را برگزار کرد و استودیوی شخصی‌اش را راه اندازی کرد. در آن سال ها او برای مجله‌ی وگ کار می‌کرد و مشتریانش هنرمندان و نویسندگانی برجسته بودند. کسانی چون ژان کوکتو ، مکس ارنست ، آندره ژید ، جیمز جویس . سیلویا بیچ در اظهارنظری این طور می گوید که «اگر برنیس ابوت عکاس پرتره‌ات شود این بدین معناست که تو شخص مهمی هستی.» برنیس ابوت که از قالب های پذیرفته شده در عکاسی پرتره روی گردان بود بیشتر دنبال تجسم واقعی سوژه‌ها بود تا اغراق و عاشقانه جلوه دادن آن ها.
به گفته‌ی خودش «یک پرتره ممکن است تاثیرگذارترین نور پردازی را داشته باشد و به لحاظ فنی هم هیچ نقصی نداشته باشد اما اگر کیفیت‌های اصلی بیانی را نداشته باشد و حالت بخصوصی را در سوژه نشان ندهد ممکن است نتواند شرایط یک سند (که هر عکسی باید دارای آن باشد) و یا اثر هنری را داشته باشد. شخصاٌ به دنبال ارزش‌های روانشناختی یا همان کلاسیسیم ساده در پرتره می‌گردم.»
جیمز جویس، پاریس، ۱۹۲۸
در ۱۹۲۹ برنیس ابوت برای یک ملاقات کوتاه به نیویورک بازگشت و شهر قدیمی‌اش را کاملا متحول شده یافت او تحت تاثیر تغییر سریع شهر قرار گرفت و تصمیم گرفت که به اروپا بازنگردد کارهایش را در پاریس به اتمام رساند و دست به آغاز یکی از بلندپروازانه ترین پروژه های عکاسی قرن بیستم زد: به تصویر کشیدن کامل و دقیق چهره‌ی مدرن و در حال تغییر نیویورک.
همانطور که در سال ۱۹۳۲ به آن اشاره کرد، او در جست و جوی نمایش تقابل «کهنه و نو و پیش درآمد جسورانه‌ای از آینده» بود. او با آگاهی از مقیاس و اهمیت ضروری مدرنتیه‌ی شکوفا و شهرسازی نیویورک به دنبال تبلور این «قالب دائمی» بود.
نمای شبان گاهی، نیویورک، ۱۹۳۲
عکس‌های منظره شهری برنیس ابوت
نخستین عکس های برنیس ابوت از نیویورک در نمایشگاه اسناد معماری در می ۱۹۳۰ به نمایش درآمد اما تا ۵ سال بعد قادر به تامین بودجه از هیچ کدام از منابع اداری و خصوصی که به آن‌ها مراجعه می کرد نشد. در خلال این زمان ابوت درآمد خود را از راه همکاری با مجلاتی نظیر فورچن و ونیتی فر تامین می‌کرد. در سال ۱۹۳۴ دانشکده‌ی جدید مطالعات اجتماعی به او شغلی در زمینه‌ی تدریس عکاسی پیشنهاد داد.
در ابتدا قراردادی یک ساله بست اما اطلاع نداشت که این کار منبع اصلی درآمد او در ۲۴ سال آینده خواهد بود. اولین نمایشگاه اصلی عکس‌های ابوت از نیویورک در ۱۹۳۴ برپا شد این نمایشگاه که در موزه‌ی شهر نیویورک برگزار گردید اهمیت پروژه‌ی نیویورک ابوت را بیش از پیش نشان داد و کمک شایانی به درخواست موقت بودجه گذاری کرد.
[irp posts=”242″ name=”ادموند کستینگ : عکاسی معاصر جهان”]
برنیس ابوت در سال ۱۹۳۵ درخواست سرمایه گذاری برای پروژه‌ی هنرهای فدرال (FAP) داد. در بخشی از نامه‌ی درخواست او آمده است «عکاسی از نیویورک به معنای تلاش برای ثبت روح این کلان شهر در امولسیون حساس و ظریف عکاسی ست و در عین حال که به حقیقت تغییر، ضرب آهنگ شتابان، خیابان‌های پر از ازدحام ایمان داریم، گذشته راه خود را به زور در امروز باز می‌کند.
دغدغه مان نمایش تغییرات جزئی معماری نیست، می‌دانیم که ساختمان های سال ۱۹۳۵ همه چیز را تحت شعاع قرار داده‌اند، هدف نمایش تلفیقی است از آسمان خراش در پس زمینه ای از عمارت‌های کوچک‌تر که پیش از آن‌ها ساخته شده اند {…..} این که امروز باید از آن‌ها تصویر برداشت مهم است و نه فردا چراکه فردا ممکن است شاهد آن باشیم که بسیاری از این یادگارهای مهم و مهیج قرن ۱۸ نیویورک از بین بروند تا جا برای ساختمان های غول پیکر جدید باز شوند.»
پل، نیویورک، ۱۹۳۱
مجموعه نیویورک
در سپتامبر ۱۹۳۵ پروژه‌ی او که عنوان جدید «نیویورک در حال تحول» نام داشت بود مورد تایید FAP قرار گرفت ابوت به عنوان مسئول پروژه انتخاب شد و بودجه‌ای مشخص و کادر کوچکی در اختیار او قرار گرفت. پروژه‌ی نیویورک در حال تحول به زودی به موفقیت دست یافت و عکس‌های پروژه در مجله‌های یو اس کمرا، پاپیولار فتوگرافی و کرونت چاپ شد. مجله‌های نیویورک تایمز و لایف هر دو گزارش ویژه‌ای از کار این پروژه تهیه کردند. در دسامبر ۱۹۳۷ موزه‌ی شهر نیویورک نمایشگاه بسیار موفق دیگری برگزار کرد.
این در حالی بود که دسامبر ۱۹۳۸ برنیس ابوت آخرین پروژه‌ی عکاسی خود را در حالی آغاز کرد که به مقام دستار مسئول پروژه تنزل یافته بود. در اگوست ۱۹۳۹ او هیچ کادری در اختیار نداشت وقتی پیشنهاد داد که از نمایشگاه جهانی ۱۹۳۹ عکاسی کند به او گفته شد که تنها به عنوان عضو کادر عکاسی می تواند در لیست حقوق بگیران FAP باقی بماند. ابوت که استقلال را بر استخدام ترجیح داده بود از FAP استعفا داد.
تالار بورس، نیویورک، ۱۹۳۶
برنیس ابوت در سال ۱۹۳۹ یادداشتی برای خود تهیه کرد که شالوده‌ی آن چیزی را تشکیل داد که دورنمای بخش اعظم بیست سال آینده‌ی حرفه‌ی عکاسی او را شکل می‌داد. اساسا او اعتقاد داشت «ما در جهانی زندگی می‌کنیم که ساخته‌ی علم است و عکاسی می‌تواند رابطی باشد (به عنوان مفسر آشنا) بین علم و عوام تا بتواند تاثیر و کنترل دانش بر کارکرد روزانه‌ی افراد را به تصویر بکشد و توضیح دهد.»
حباب های صابون، ۱۹۴۵
برنیس ابوت و عکاسی علمی
در نتیجه برنیس ابوت عکاسی علمی را آزمایش کرد و در سال ۱۹۴۴ او ویراستار عکس‌های مجله‌ی علوم مصور شد. اگرچه او دو سال بعد آن مجله را ترک کرد اما به پدیده‌ی عکاسی علمی ادامه داد و کتاب درسی زیست شناسی دبیرستان سال ۱۹۴۸ آمریکا شامل بسیاری از کارهای او است. عکاسی علمی به او برای توسعه‌ی تجهیزات جدید روش‌ها و تکنیک‌های نورپردازی الهام داد. در سال ۱۹۴۷ خانه‌ی عکاسی را برای توسعه و ترویج اختراعاتش ثبت کرد. این شرکت که اغلب با مشکلات مالی مواجه بود تا سال ۱۹۵۸ دوام آورد و ابوت در این مدت ۴ اختراع دیگر ثبت کرد.
برنیس ابوت عکاسی علمی اش را در دهه ی ۱۹۵۰ ادامه داد اما شهرت و ثروتش رو به افول رفت تا سال ۱۹۵۷ که با پرتاب موشک روسی Sputnik موجی از گرایش به علم کشور را فراگرفت. ابوت بار دیگر در قله بود چرا که از طرف مرکز مطالعات علم فیزیک خدمات آموزشی (PSSCES) به منظور تهیه عکس‌های جدید برای کتاب‌های دبیرستان به کار دعوت شد. عکس‌های علمی او در بسیاری از مجلات ملی و بین المللی منتشر شد و نمایشگاه آثار علمی او در سرتاسر کشور برگزار شد.
برنیس ابوت در سال ۱۹۶۰ در برنامه‌ای تلویزیونی به نام نگاه دوربین به علم شرکت کرد و موسسه‌ی اسمیتسونیان تمامی آثار علمی او را آرشیو کرد. بعد از اتمام کتاب مشهور فیزیک دبیرستان (۱۹۶۰) ابوت (PSSCES)را ترک کرد. بعد از آن او با ایوانز جی ولنز در سه کتاب دیگر در سال ۱۹۶۰ همکاری کرد.
عبور شعاع های نور از داخل شیشه، ۱۹۶۰
آشنایی با اتژه
برنیس ابوت همیشه می گفت که باید بین دو شغل تعادل ایجاد کنم. شغل خودش و شغل اوژِن آتژه. ابوت در سال ۱۹۲۵ با عکاسی آتژه آشنا شد و متعاقبا با عکاس پیر رابطه‌ی دوستانه‌ای برقرار کرد. همانطور که بعدا نوشت: عکس‌های آتژه عکاسی را برای من به شکل اعجاز در آورد تاثیر آن‌ها ناگهانی و فوق العاده بود. با مرگ آتژه در سال ۱۹۲۷ ابوت به کلیه‌ی آرشیوهای او دست پیدا کرد و شروع به معرفی آثار وی کرد و در مراجعتش به آمریکا ترتیبی داد تا آثار این عکاس فرانسوی در کنار کارهای خودش به نمایش در آید و نزدیک به چهل سال به نوعی کیوریتور و نماینده‌ی آتژه به حساب می‌آمد.
او سپس این کلکسیون را به موزه ی هنرهای مدرن در سال ۱۹۶۸ فروخت. علاوه برآن ابوت از کارهای عکاسان متعددی حمایت کرد او حامی آثار متیو بردلی ، ویلیام جکسون ، دروتا لانگ و تیموتی او سالیوان بود. در سال ۱۹۳۹ وی با ترتیب دادن نمایشگاهی از آثار لوییس هاین در موزه‌ی ریورساید در نیویورک به شناخته شدن این هنرمند کمک کرد.
ساختمان خزانه، نیویورک، ۱۹۳۳
ملاقات با استیگلیتز
برنیس ابوت در طول زندگی خود دست به نگارش متونی در خصوص ماهیت و عمل عکاسی زد. بخش زیادی از تفکر او را می توان از طریق اعتراض دایمی او به کارها و تاثیر آلفرد استیگلیتز شناخت. ابوت در سال ۱۹۲۹ با استیگلیتز ملاقات کرد و او را خودپسند و پرمدعا یافت. ابوت برخلاف استیگلیتز که نوگرا بود بر این باور بود که در وسایل ابزارها و معماری دیوانه‌وار ما شعری جاریست و این که عکاسی باید به تعهدات شهروندی ما جامه عمل بپوشاند: یک عکس باید در بالاترین سطح هنر و کیفیت ارائه شود، اما وقتی جدی به آن فکر می کنیم پی می بریم که عکس باید در ارتباط مستقیم با جهانی باشد که در آن زندگی می کنیم.
برنیس ابوت برخلاف استیگلیتز و پیروانش در گالری مهم “۲۹۱” هیچ ارتباطی بین عکاسی و نقاشی قائل نبود: «اگر یک رسانه با ماهیت یک تصویر واقعگرا از لنز شکل می‌گیرد دلیلی نمی بینم این همه تلاش کنیم تا این ویژگی را از بین ببریم. در حالی که ما باید این ویژگی را باور کنیم از آن بهره ببریم و تاجای ممکن به تفحص در خصوص آن بپردازیم.»
نانوایی زیتو، نیویورک، ۱۹۳۳
ثبت ماهیت متغیر زندگی
برنیس ابوت تن به استفاده از خصوصیت آوانگارد تصاویر نداد و هم چنان محتوای رئالیست و مستند را برتر می دانست. او اعتقاد داشت عکاسی باید به سمت بیان مستند حرکت بکند. عکاسی با گرایشی یه سمت واقعی و تاریخی، نه مصنوعی، عکاسی باید ثبت بکند نه تصور بسازد. عکس های ابوت بازتاب فلسفه‌ی او بود. او هفتاد سال تلاش کرد تا ماهیت متغیر زندگی روزمره را به قاب تصویر بکشاند. در خلال این کار او به نگرشی نوگرا و زیبایی شناختی از رئالیسم دست یافت که نمایانگر تصویر آمریکا، رسانه عکاسی و جوهره قرن بیستم بود. در پایان باید گت، ایده‌ها و آثار برنیس ابوت، او را به یکی از عکاسان مهم و تاثیرگذار تاریخ عکاسی بدل ساخته است.
[irp posts=”232″ name=”عکاسان معاصر، رالف یوجین میتیارد”]
نوشته: ریچارد هاو (Richard Haw)
برگردان: صدف محمودی
قوانین ارسال دیدگاه