دیافراگم در کنار سرعت شاتر و ایزو، یکی از سه عنصر بنیادین نوردهی محسوب می‌شوند. علاوه بر این، دیافراگم نقش مهمی در ظاهر و جلوه عکس‌های شما دارد و باید زیر و بم آن را خوب یاد بگیرید. در نوشته دیافراگم و کاربردهای آن در عکاسی به بررسی رابطه دیافراگم، نوردهی و عمق میدان خواهیم پرداخت.
قبل از این که به تاثیر دیافراگم بر زیبایی عکس‌ها بپردازیم، باید تاثیر آن بر نوردهی را بررسی کنیم.
درست به‌مانند مردمک چشم که برای میزان کنترل نور ورودی به شبکیه چشم، باز و بسته می‌شود، نقش دیافراگم دوربین نیز کنترل میزان نوری است که به سنسور می‌رسد.
دیافراگم و کاربردهای آن در عکاسی
کنترل نور
هم لنزهای دارای دیافراگم هستند و اندازه روزنه‌ی آن به تنظیماتی که شما انجام می‌دهید بستگی دارد و همین باز و بسته شدن این روزنه است که میزان ورود ورودی به سنور را تعیین می‌کند.
اما چرا باید بخواهیم که میزان نور ورودی به سنسور را کنترل کنیم؟ برای در ک این مساله باید نگاهی سریع به عنصر دومی داشته باشیم که در نوردهی نقش دارد یعنی سرعت شاتر.
سرعت شاتر به معنای مدت زمانی است که سنسور در معرض نور قرار می‌گیرد و چون این مدت زمان می‌تواند از ۱/۸۰۰۰ ثانیه تا ۳۰ ثانیه یا حتی چند دقیقه و چند ساعت متغیر باشد، بر نحوه ثبت حرکت نیز تاثیرگذار است.
بیشتر بدانید: [irp posts=”5586″ name=”سه تکنیک مهم نوردهی”]
پس با فرض این که نور ثابت بماند، با افزایش سرعت شاتر، شما زمان و مدت نوردهی را کوتاه‌تر می‌کنید. برای این که عکس کمتر از حد نوردهی نشود (تاریک نشود) و برای جبران کاهش نور در نتیجه مدت زمان کمتر نوردهی، باید دریچه یا روزنه دیافراگم را بازتر کنید تا نور بیشتری وارد لنز شود.
تعادل نوردهی
به همین نحور، اگر بخواهید سرعت شاتر را طولانی‌تر کنید، برای مثال با هدف ایجاد تار شدن حرکت‌ها، می‌بایست حجم نور واردی به سنسور را کم کنید تا عکس بیش از حد نوردهی نشود (روشن ثبت نشود) برای این کار باید از یک دیافراگم بسته‌تر استفاده کنید.
[irp posts=”4529″ name=”ترفندهای نوردهی در عکاسی”]
در واقع رسیدن به نوردهی صحیح، مساله متعادل کردن دو عنصر سرعت شاتر و دیافراگم است. با این حال، برخی مواقع رسیدن به این تعادل میسر نمی‌شود و آن وقتی است که ایزو وارد عمل می‌شود. ایزو (حساسیت) نشانگر میزان حساسیت سنسور دوربین به نور است و افزایش حساسیت به معنای این است که می‌توانید از یک سرعت شاتر سریع‌تر استفاده کنید بدون این که نگران اندراکسپوز شدن عکس تان باشید.
دیافراگم های باز و بسته
تنظمیات دیافراگم بر حسب اعداد اف استاپ (f-stop) محاسبه می‌شود که با دیافراگم‌های بازی مانند F/1.4 و f/2.8 که به عنوان دیافراگم‌های باز شناخته می‌شوند، شروع شده و به دیافراگم‌های بسته‌تری مانند F/11، f/16 و f/22 می‌رسد. به انتخاب یک دیافراگم بسته، “بستن دیافراگم” هم گفته می‌شود.
فقط دقت کنید که همه لنزها یک طیف دیافراگم ثبات ندارند؛ بعضی لنزها مکن است دارای دیافراگم‌های بازتر باشند و برخی لنزها دارای دیافراگم‌های بسته‌تر.
هرچند بسته‌ترین دیافراگم اصولا برای عکاسان مشکل‌ساز نیست، بازترین دیافراگم می‌تواند به یک دغدغه بدل شود. چون در دیافراگم‌های باز، نور بیشتری وارد دوربین می‌شود، این مساله انعطاف بیشتری به عکاس می‌دهد هم در انتخاب سرعت شاترهای سریع‌تر و هم استفاده‌هایی مانند کم کردن عمق میدان.
عدد بازترین دیافراگم بر روی بدنه لنز درج می‌شود برای مثال، در لنز نیکون AF-S 85mm، بازترین دیافراگم f/1.8 بوده و لنز کانن EF 16-35mm بازترین دیافراگم f/4 است.
این که چرا بازترین دیافراگم همه لنزها f/1.4 یا f/1.8 نیست، به بحث فیزیک و قیمت مربوط می‌شود. برای مثال، نیکون لنز دیگری دارد با عنوان AF-s 85mm که بازترین دیافراگم‌اش f/1.4 است ولی همین تغییر از f/1.8 به f/1.4 باعث می‌شود که قیمت لنز دوم سه برابر شود زیرا برای رسیدن به این دیافراگم باز، به لنزهای بزرگ‌تری نیاز است.
دیافراگم متغیر
جالب است بدانید که بازترین دیافراگم لنزهای زوم، متغیر است در وافع با تغییر فاصله کانونی، عدد بازترین دیافراگم هم تغییر می‌کند.
به عنوان مثال، در مورد لنز کانن EF-s 18-55، بازترین دیافراگم در ۱۸ میلیمتر F/4 و در ۵۵ میلیمتر f/5.6 است. در کل لنزهای زومی که دارای بازترین دیافراگم متغیرند نسبت به لنزهای زومی که بازترین دیافراگم‌شان ثابت است، دیافراگم‌های بسته‌تری دارند ولی مزیت‌شان این است که سبک‌تر و ارزان‌ترند.
لنزهای سریع و لنزهای کند
شاید اصطلاح لنز کند و لنز سریع را به گوش‌تان خورده باشد. در اینجا سرعت به معنای سرعت فوکوس نیست بلکه به معنای بازترین دیافراگم لنز است.
[irp posts=”2140″ name=”تست وضوح لنز”]
لنزی که بازترین دیافراگم‌اش از f/2.8 بازتر باشد، لنز “سریع” محسوب شده و مابقی لنزها کند محسوب می‌شوند.در واقع کوچک بودن بازترین دیافراگم یعنی این که برای تعادل نوردهی، به یک سرعت شاتر کندتر نیاز است.
دیافراگم و عمق میدان
اندازه روزنه دیافراگم هم‌چنین به شما این امکان را می‌دهد که عمق میدان عکس را کنترل کنید و یکی از ترفندهای خلاقانه‌ای است که عکاسان برای بخشیدن جلوه‌ای متفاوت به عکس‌های‌شان استفاده می‌کنند.
تعریف ساده عمق میدان از این قرار است که آن را به عنونا ناحیه‌ای در جلو و پشت نقطه فوکوس بدانست که در آن اشیاء به‌لحاظ قابل‌قبولی واضح است.
[irp posts=”2428″ name=”نحوه کنترل عمق میدان”]
از طریق کنترل ناحیه وضوح، شما می‌توانید انتخاب کنید که کدام نواحی تصویر واضح‌اند و کدام نواحی تار و غیرواضح باشند. مثلا در اکثر عکس‌های منظره، ترجیح عکاسان این است که این دامنه وضوح از جلو تا انتهای تصویر گسترش یابد با به عبارت دیگر همه چیز در وضوح باشد.
در حالی‌که در عکس پرتره، بهتر است عمق میدان تا حد ممکن کم باشد چون باعث می‌شود که سوژه از پس‌زمینه جدا شده و هم‌چنین عناصر مزاحم نیز مخفی می‌شوند.
هم فاصله نقطه فوکوس تا دوربین و هم فاصله کانونی لنز می‌تواند بر عمق میدان تاثیرگذار باشد اما عاملی که بیشترین تاثیر را بر عمق میدان دارد، دیافراگم است.
در کل، هرچه دیافراگم بازتر، عمق میدان کمتر و هرچه دیافراگم بسته‌تر، عمق میدان نیز بیشتر خواهد بود.
به عبارت دیگر، اگر بخواهید پس زمینه محو شود، باید از یک دیافراگم باز مثلا f/1.8 یا f/2.8 استفاده کنید. اما اگر بخواهید عکس بگیرید که از جلو تا انتهای عکس در وضوح باشد، باید از دیافراگمی بسته مانند f/11 یا f/16 بهره بگیرید.
[irp posts=”2451″ name=”بهترین دیافراگم و فاصله کانونی در عکاسی پرتره”]
منبع: +
قوانین ارسال دیدگاه